Een volgend hoofdstuk in het I care-verhaal

Sanibonani lieve allemaal,

Bijna een week geleden zei ik de groep (inclusief mama) gedag en ging ik letterlijk een andere kant op. Wat heb ik genoten afgelopen weken. Ookal was het echt het 'toeristische Afrika', dit Afrika heeft zo veel natuurschoon en power! Ik heb er meer dan 30 nieuwe ooms, tantes, opa's en oma's bij gekregen. Een reis om nooit meer te vergeten. Toch ook wel heel veel zin om weer naar de kids te gaan. Zondag weer geland in Durban. Een rustige vlucht was het niet aangezien er een compleet voetbalelftal bij mij in het vliegtuig zat. Bij aankomst door de meiden doodgeknuffeld. Wat hadden we elkaar gemist! 

Maandag weer begonnen in het Hope Center. Omdat de Rehab nog steeds bezig is nog maar weinig jongens. Deze week maar 6. Maar wel 6 hele lieve jongens! Totaal niet agressief of afstandelijk, in tegenstelling tot de vorige groep jongens. Maandag rustig met 1 van de jongens een potje schaken gespeeld. Ik moet nog wel even oefenen want hij heeft me finaal ingemaakt. 

Dinsdag zijn we met miss Lucia meegeweest op outreach. Als eerste zijn we in een township op bezoek geweest bij een huis van 1 van de jongens. De uitspraak van Lucia: 'Doe net alsof je weet waar je heengaat', zegt al genoeg over het soort township waar we ons in bevonden. Deze jongen gaat met het nieuwe jaar weer bij zijn moeder wonen nu hij zijn basisschool heeft afgerond. Niet een ideale situatie met een moeder met 15 kinderen met allerlei verschillende vaders maar de drang van deze jongen om weer thuis te wonen is te groot. En ik kan het hem niet kwalijk nemen, thuis blijft thuis. We zijn ook naar zijn nieuwe middelbare school gereden. Je hebt hier in Zuid-Afrika openbare scholen en privéscholen, die niet alleen in kwaliteit, maar ook in verleidingen en prijs verschillen. Om deze jongens toch niet teveel in de verleiding te brengen wordt er gezocht naar een school met zo min mogelijk verleidingen maar die niet te duur is. Aangezien I care een NGO is, en dus niet door de overheid ondersteund wordt, blijft het moeilijk om die balans te vinden en te houden. Ook zijn we nog even op het politiebureau geweest bij de afdeling aangifte van (kinder)verkrachting. Confronterend om die kleine stoeltjes te zien staan. Geen enkel kind zou in deze situatie moeten komen...

Donderdag zijn we een ochtend naar Kwamakutha geweest. We waren nog niet door de poort en toen hoorden we onze namen al. Hier verblijven nog steeds 9 jongens die aan het afkicken zijn. Ook is de I care school daar. Ik heb nog nooit zulke oprechte en grote knuffels gehad. Oprecht blij dat we waren teruggekeerd. Ook verbaasd dat we waren teruggekeerd. Deze jongens kunnen niet goed bevatten dat we voor HUN komen. Dat wij net zoveel om hun geven als zij dat om ons doen. Ik heb er, net als de jongens, ontzettend van genoten. Ik ben zo trots op ze, mijn kanjers! Wat het nieuwe jaar ook voor ze gaat brengen, ik hoop dat het positief is en dat het ze een stapje dichter bij hun doelen brengt. 

Gisteren was het kerstfeest voor de aftercare-kids. Dit zijn de jongens die het project hebben afgerond, terug naar school zijn en weer thuis wonen. Op deze dag komen de jongens terug naar het Hope Ceter, samen met een ouder. Ze krijgen dan een schoenendoos vol cadeautjes(door een lokale school gevuld, net zoals 'schoenmaatjes' in Nederland) en voedselpercelen. Ook krijgen de jongens een nieuw schooluniform voor het volgende schooljaar. Ik had het voorrecht om voor 13 jongens een nieuw schooluniform te kopen met het geld wat nog over was. Ook heb ik besproken dat er ook een deel van het geld gebruikt gaat worden om het schoolgeld van deze jongens te betalen.

Ik vond het bijzonder om te zien dat er allerlei sterke moeders zaten. Sterke en zelfstandige Zulu-vrouwen. Zo zie je maar weer dat ook jongens uit stabiele gezinnen door soms stomme redenen op straat belanden. 1 van de moeders gaf nog een bedankspeech. Ik kon er geen woord van verstaan maar de dankbaarheid kwam door haar gebroken stem en haar tranen naar buiten. Soms versta je elkaar niet qua taal maar wel qua gevoel. I care heeft haar zoon gered en daar is ze dankbaar voor. Na afloop haar een dikke knuffel gegeven. Haar zoon is namelijk niet de enige die door I care gegroeid en veranderd is. Want ook ik ben I care dankbaar. Dankbaar voor de ervaring, voor de kans om te groeien.  Houden van hetgene wat je doet, inspireert en maakt de harten van van anderen wakker. Dankbaar voor hun inspiratie.

Mijn hart is wakker, voor de volle 100%.

Sahle kahle,

Mandy