Een hobbelig begin is een geweldig begin!

Lieve allemaal,

Zondagavond ben ik vanaf Amsterdam vertrokken richting Zuid-Afrika. Op Schiphol was er gelijk al vertraging en dus....paniek. Bij de balie klagen als een echte Nederlander. Daar heb ik Michelle ontmoet, een lieve vrouw uit Johannesburg. Toen we eindelijk in het vliegtuig richting Parijs zaten, wisten we eigenlijk al dat we onze overstap niet gingen halen. Maar wie niet positief is, zal het geluk ook nooit in de hand helpen. Eenmaal in Parijs aangekomen was de trap(die ons uit het vliegtuig moest halen) kapot, dus werd de hoop een stuk minder. Vol goede moed liepen(uhhh renden) Michelle en ik naar onze gate(aan de andere kant van het vliegveld...). Het vliegveld van Parijs is immens groot, niet te beschrijven. Uiteraard zagen we ons vliegtuig voor onze neus weggaan. Nieuwe vlucht geboekt en op weg naar het hotel voor een overnachting. Bij de balie Alwyn leren kennen, ook uit Johannesburg. Na een uur(!!!) zoeken kwamen we uiteindelijk een Nederlandse zakenman uit ons vliegtuig tegen die richting hetzelfde hotel ging. We zijn bij hem aangesloten en rond half 2 's nachts lagen we in ons bed. Een echt bed kon je het echter niet noemen, aangezien het bed zo door was gezakt dat ik na een uurtje al pijn had. Ik heb zelfs nog even overwogen om nog in de badkuip te gaan liggen. Uiteindelijk toch in slaap gevallen en een paar uurtjes kunnen slapen.

's Morgens lekker ontbeten met Alwyn en Michelle. Alwyn spreekt Afrikaans, dus toen ik opa en oma even belde om te laten weten dat ik oké was, heeft hij alle complimenten stiekem meegekregen. We hebben 's middags een taxi geregeld die ons naar Montmarte heeft gereden en daarna naar de Eiffeltoren. De taxi-chaffeur heeft(net als wij) een geweldige middag gehad! 's Avonds op het vliegveld gezellig in een restaurantje gegeten met z'n 3en en ons verwonderd hoe mensen zo close kunnen worden in 2 dagen. Hele bijzondere gesprekken gehad. 's Avonds ging de vlucht richting Johannesburg. Daar aangekomen hebben Michelle en Alwyn me naar de volgende gate gebracht om zeker te weten dat ik veilig was. Afgesproken dat als ik ooit in de problemen kom, ik ze moet bellen, dan komen ze me helpen. Fijn om zulke mensen te hebben! Ik zal wat foto's toevoegen van onze dag Parijs. Uiteindelijk van Johannesburg naar Durban gevlogen. Daar stond Wilma(Nederlandse, mijn regiomanager) te wachten. We hebben lekker gekletst in de auto en halverwege de snelweg heb ik Jabulani ontmoet. Hij lijkt heel erg op Jörgen Raymann! Hij heeft me naar het backpackershotel gebracht waar ik verblijf. Ik was zo moe dat ik bijna gelijk m'n bed in ben gekropen(ik moet me wel opvouwen want ik ben een beetje te lang). Zaterdag komen er 2 Belgische meiden en daarna nog een Nederlandse en dan is de kamer van 4 vol. 

Vanmorgen heeft Jabulani me opgehaald en naar I Care gebracht. Ik heb daar hele lieve mensen leren kennen. Na een gezamelijke opening en gebed kwamen de kinderen binnen. Ik schrok een beetje hoe vies en moe sommigen er uit zien. Ik heb samen met Lillian ontbijt gemaakt terwijl de jongens zich hebben gewassen. Ik heb daarna voor het eerst een viscurry in m'n leven gemaakt voor de lunch, meegedaan met de lessen van de jongens en iedereen langzaamaan leren kennen. Het is bijzonder om tijdens de lessen te merken dat er veel verschil is(kan het als juf toch niet laten). Sommige jongens staan nog aan het begin en kunnen geen Engels, rekenen, stelen snoepjes en vechten, anderen kunnen al veel Engels en moeilijke sommen oplossen, helpen met afwassen en komen een praatje maken. Om 3uur worden de jongens weer terug naar de straat gebracht. Toch is dit voor deze jongens toch het beste. Eerst bewijzen dat je ook echt wilt veranderen. Na 3uur kwam er een jongen langs om het laatste beetje curry op te eten. Hij heeft vroeger ook bij I Care gezeten en studeert nu Toerisme op de Hogeschool. I Care betaalt zijn studie en zorgt er voor dat hij 's middags een lunch krijgt en dus niet hoeft te kopen. Mooi om te zien dat deze jongen dankzij I Care een mooie toekomst tegemoet gaat. Hij heeft in ieder geval dromen zat! Ik kan jullie hier helaas geen foto's van laten zien i.v.m. de veiligheid van de kinderen en ook die van jezelf. Het blijven straatkinderen die een mooie telefoon of een dure camera maar al te graag zouden willen hebben. 

Eén van de redenen dat is naar Durban wilde is omdat ik jarenlang een penvriendin gehad heb uit Durban via één van de projecten in de stad(Dankzij Elly!). Ik vertelde Wilma hierover en zij had nog wel eens contact met haar! Toendertijd is het contact tussen Thobile en mij verbroken omdat zij en haar broertjes/zusjes weer werden opgehaald door hun moeder(die net vrij was uit de gevangenis...). Ze is een hele mooie vrouw geworden. Ze woont met haar broertjes/zusjes bij haar oma in Durban. Wilma heeft contact gelegd en nu zitten we lekker te appen. Waarschijnlijk gaan we volgende week afspreken en elkaar voor de allereerste keer in het echt zien. We kunnen het allebei haast niet geloven!! Dit had ik nooit durven dromen!! 

Ik houd jullie op de hoogte!

Hambani kahle(Zulu: tot ziens),

Mandy